بس شنیدم داستان بی کسی

 بس شنیدم قصه دلواپسی

 قصه عشق از زبان هر کسی

گفته اند از نی حکایت ها بسی

حال بشنو از من این افسانه را

شرح حال این دل دیوانه را

 چشم هایش بویی از نیرنگ داشت

 گویی از با من نشستن ننگ داشت

 با دلم انگار قصد جنگ داشت

دل دریغا سینه ای از سنگ داشت

عاشقم من قصد هیچ انکار نیست

 لیک با عاشق نشستن عار نیست

 کار او آتش زدن من سوختن

 من خریدن ناز و او نفروختن

 باز آتش بر دلم افروختن

 سوختن در عشق را از بر شدیم

 آتشی بودیم و خاکستر شدیم

 از غم این عشق مردن باک نیست

 خون دل هر لحظه خوردن باک نیست

آه می ترسم شبی رسوا شوم

بدتر از رسواییم تنها شوم

 وای از این صیو آه از آن کمند

پیش رویم خنده در ورایم پوزخند

 بر چنین نامهربانی دل مبند

 دوستان گفتند و دل نشنید پند

پیش از این پند پنهان دوستان

حال هم زخم زبان دوستان

خانه ای ویران تر از ویرانه ام

 من حقیقت نیستم افسانه ام

گر چه سوزد پر ولی پروانه ام

 فاش می گویم که من دیوانه ام

تا به کی باید چنین دیوانگی

پیلگی بهتر از پروانگی

گفتمش آرام جانی گفت: نه

گفتمش شیرین زبانی گفت: نه

می شود یک شب بمانی گفت: نه

گفتمش نا مهربانی گفت : نه

دل شبی دور از خیالش سر نکرد

گفتمش با افسوس باور نکرد

چشم بر هم می زند من نیستم

می گشاید چشم من، من نیستم

خود نمی دانم خدایا کیستم

یک نفر با من بگوید چیستم

بس کشیدم آه از دل بر دلش

 آه اگر آهم بگیرد دامنش

با تمام بی کسی ها ساختم

دل سپردم سر به زیر انداختم

 این قماری بود و من نشناختم

وای بر من ساده بودم باختم

دل سپردن دست او دیوانگی ست

آه غیر از من کسی دیوانه نیست

گریه کردن تا سحر کار من است

شاهد من چشم بیمار من است

فکر می کردم که او یار من است

نه فقط در فکر آزار من است

نیتش از عشق تنها خواهش است

دوستت دارم دروغی فاحش است

یک شب آمد زیر و رویم کرد

رفت پای بند جستجویم کرد  

رفت این دل دیوانه آخر جای کیست

آن که مجنونش منم لیلای کیست

مذهب او هر چه بادا باد بود

خوش به حالش که اینچنین آزاد بود

 بی نیاز از مستی می شاد بود

چشم هایش مست مادر زاد بود

یک شب آمد زیر و رویم کرد

 رفت بیست سالم بود پیرم کرد و رفت

نظرات شما عزیزان: